ไอ้ลูกเป็ดขี้เหร่ กับเทพบุตรหล่อเท่ห์ (สุดหื่น)
เมื่อพูดถึงความขี้เหร่แล้ว
คงไม่มีใครเกิน เป็ด ปริภัทร
ปริภัทร
เป็นกะเทยน้อยคนหนึ่งที่รักสวยรักงาม แต่ด้วยเคราะห์กรรม พันธุกรรม เวรกรรม
อะไรก็แล้วแต่ ทำให้เธอแพ้เครื่องสำอางทำให้ใบหน้ามีสิว มีมากขึ้นมากขึ้น เรื่อยๆ
ไม่มีทีท่าว่าจะหาย ..สิวเยอะมาก...สิวของเธอมีทุกพื้นที่ในตารางหน้า มันเยอะมากๆ
เยอะจนทุกคนเรียกเธอว่า หน้าสิว หน้าผี หน้าลูกรัง (ถนน)
จะมีดีอย่างเดียวก็ตรงผิวพรรณของเธอเท่านั้น
ที่ขาวเนียน ไม่มีที่ติ รูปร่างอรชร อ้อนแอ้น เหมือนหญิงสาวเลยก็ว่าได้
และไม่ว่าปริภัทรเดินไปไหนมาไหนทุกคนที่พบเห็นเธอจะจ้องมอง...หัวเราะราวกับว่าเธอเป็นตัวประหลาด
ด้วยความที่ว่าหน้าสิวนั้นเอง ...สิวเขรอะ
ความรู้สึกแบบนี้เป็นความรู้สึกที่อยู่ในใจมานานแสนนาน...ความน้อยเนื้อตำใจ...ความน้อยใจในโชคชะตา...ไปทำบาปทำกรรมอะไรมาล่ะถึงได้มีหน้าตาอัปลักษณ์แบบนี้....
ปริภัทรไม่เคยมีแฟน..ไม่เคยรักใคร
แค่คิดจะรักก็รู้แล้วว่าผลที่ได้รับจะเป็นอย่างไร หน้าตาแบบนี้ใครจะเอา
แต่นับตั้งแต่วันนั้น
วันที่เธอสะดุดล้มเกือบหน้าคว่ำที่ร้านค้าแห่งหนึ่ง
และได้มีบุรุษหนุ่มรูปงามได้ช่วยประคองเธอเอาไว้ได้ทัน
เธอก็ตกหลุมรักผู้ชายคนนั้นทันที ภายใต้การแอบรักนั้น
มีความเจียมตัวเจียมตนอยู่ด้วย
คนที่หน้าตาดีมักจะน่าประทับใจเมื่อแรกเห็นมากกว่าคนมีหน้าตาขี้ริ้วขี้เหร่
ระดับหล่อขั้นเทพอย่างเขาคงไม่มองคนขี้ริ้วขี้เหร่ให้เสียเวลาหรอก
ไม่เป็นไร แค่ได้รักเขา ได้เห็นเขาก็ดีที่สุดแล้ว
มองกระจกเงา...เห็นใบหน้าเรา....ใจสะอื้น
คิดยิ่งขมขื่น...กล้ำกลืนแต่น้ำตา
....ขี้ริ้วขี้เหร่... ไม่เรี่ยมเร้โสภา
อยากมีผิวขาวเหมือนงา....ไฉนเกิดมาเป็นคนผิวดำ
บทเพลงฝนซาฟ้าใส ..
ปริภัทร
ถ่ายทอดอารมณ์ความรู้สึกได้อย่างลึกซึ้งมากที่สุด เสมือนว่าบทเพลงนี้ถูกแต่งมาเพื่อเขายังไงยังงัน
เด็กหนุ่มในสภาพกายที่อรชรอ่อนแอ้น
สะโอดสะอง ราวกับหญิงสาว เดินเข้าไปหาเพื่อนๆ
ที่นัดหมายกันซ้อมเชียร์หลีดเดอร์ของโรงเรียน
แตทุกสายตาต่างมองมาที่เขาราวกับตัวประหลาด
..
ปริภัทรเดินน้ำตาไหลออกมาคลอแก้มตะปุ่มตะป่ำ
... วันนี้เขาโดนเพื่อนๆที่โรงเรียนเรียกเธอว่า กะเทยหน้าผี หน้าปรุ หน้าเน่า
หน้าเละ หน้าอัปลักษณ์ หน้า.... สุดแล้วแต่พวกเขาจะเรียก ... ไม่โกรธพวกเขาหรอชนะ
แต่แค่น้อยใจในโชคชะตาตัวเองเท่านั้นเอง
"หน้าแบบนี้ ...
ยังใจกล้าหน้าด้านมาสมัครเป็นหลีดอีก..อีผี"
“คนอะไรไม่สำเหนียกหนังหน้าตัวเองเอาซะเลย...
อีปรุ”
“หน้าผีๆ แบบมัน ไปเป็นหลีด
นักกีฬาคงตกใจกลัวหมด”
“ทำไมต้องไปว่าเป็ดด้วย... เป็ดเขาเต้นสวยออก
แต่หลีดเขาให้นางฟ้าเต้นรำนะเป็ด เขาไม่ได้ให้ผีมาเต้น เนอะ”
..
ร่างบางเดินเข้าไปในอุโบสถโบสถ์แห่งหนึ่ง...
ในวัดอะไรก็ไม่รู้ ...ที่เขาวิ่งเข้ามา
(ขนาดวิ่งเข้ามาในวัดยังมีคนแซวว่า...ผีวิ่งเข้าวัด) ปริภัทรนั่งน้ำตาไหลอยู่ในโบสถ์
อยู่นานสองนานจนเริ่มทำใจได้
หลับตาพิจารณาร่างกายของตัวเอง ....
ทำยังไงนะ สิวจะหายสักที
ทำไมสิวเยอะจัง
ทำไม
ทำไม
ทำไม
ทำไม
ทำไม.
.
.
ทำไมเราเกิดมาโชคร้ายจัง
ถ้าจะอัปลักษณ์ขนาดนี้
อย่าเป็นคนเลยจะดีกว่า
"อย่าน้อยใจไปเลย..นะโยม"
พระภิกษุสงฆ์รูปหนึ่ง
ที่นั่งเจริญสมาธิภาวนา อยู่ตรงหน้าพระพุทรูปพระประธานของโบสถ์พุทธสถาน พูดขึ้นมา
น้ำเสียงวังเวงเย็นยะเยือก
ปริภัทรตกใจมากถึงมากที่สุด
ตอนที่เขาเข้ามาในโบสถ์ เขามั่นใจได้ว่าตอนที่เข้ามา ในนี้ไม่มีใครอยู่เลยสักคน
แล้วพระท่านมาได้อย่างไร แล้วมาตั้งแต่ตอนไหน แล้วทำไมเรามองไม่เห็นตอนเข้ามา
... โครงหน้าสวยๆ
ของชายหนุ่มรูปร่างงดงาม ก้มลงกราบพระภิกษุสงฆ์ตรงหน้าด้วยความเคารพ จริงใจ
.
"สังขารทั้งหลายเป็นของไม่เที่ยง
...จงยังประโยชน์ส่วนตนและส่วนท่าน ...ให้ถึงพร้อมด้วยความไม่ประมาทเถิด"
..
"หลวงตาครับ...ทำไม...ทะทะทำไม...
ผมถึงได้มีหน้าตาเป็นแบบนี้"
ปริภัทรถามไปน้ำตาไหลไป สะอึกสะอื้น
จนแทบไม่มีน้ำตาจะไหลออกมา น่าสงสารมากๆ ทำไมนะทำไม คนเราชอบเอาเรื่องแย่ๆ ปมด้อยของคนอื่นมาล้อเลียนด้วยนะ
ฮื้อๆ
....
ปริภัทร
เงยหน้าให้พระภิกษุที่นั่งอยู่ตรงหน้า ดูใบหน้าของเขาแบบเต็มๆ
ซึ่งทุกคนเมื่อได้เห็นใบหน้าของเขาจะหวาดกลัว แต่พระท่านกลับนิ่งเฉย และพูดว่า
..
"ในอดีตที่ผ่านมา
...รู้ไปก็ไม่มีประโยชน์...มีแต่จะทำให้เป็นทุกข์ ...
โยมจงอยู่กับปัจจุบันเถิด"
...
"จะอยู่ยังไงครับ .. ก็..
ก็มีแต่คนว่า... อยากมีหน้าตาที่ปกติกับเขาบ้าง"
..
"หลับตาสิ."
..
ปริภัทรหลับตา
พระภิกษุสงฆ์ได้ให้ธรรมอย่างหนึ่ง กับ ปริภัทร
หลังจากที่ได้รับฟังเด็กหนุ่มก็เลิกน้ำตาไหล และยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
..
"หนังสือสวดมนต์เล่มนี้ ...
สวดมนต์แล้วแผ่เมตตา
อุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้แก่ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับกับโยม
แล้วทุกอย่างจะดีขึ้นเอง"
..
ปริภัทรก้มกราบขอบคุณ 3 ครั้ง ...แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมา
....ก็ไม่เห็นพระสงฆ์ที่พูดคุยด้วยเมื่อสักครู่ .....
เรื่องมหัศจรรย์นี้ ทำให้ปริภัทรสงสัยเป็นอย่างมาก
.... แต่อะไรก็ตามที่ทำแล้วให้หน้าดีขึ้นปริภัทรจะยอมทำทุกอย่าง
..
ปริภัทรหยิบหนังสือสวดมนต์เล่มเล็กๆนั้นขึ้นมา
สวดมนต์ทันที ในโบสถ์ตอนนั้นเลย เมื่อสวดมนต์เสร็จก็แผ่เมตตากรวดน้ำ
...แล้วเดินกลับบ้าน อย่างมีความสุข มีกำลังใจ
แต่
แต่กำลังใจก็หดหายไป เมื่อ.....
.
“แม่ครับ แม่ครับ
หน้าพี่เขาเป็นอะไรครับ”
เด็กอายุสามขวบคนหนึ่งถามมารดาของตนเมื่อเกิดความสงสัยในสิ่งที่พบเห็น.
“อย่าไปมองลูก ..เดี่ยวติด”
“ติดอะไรครับแม่”
“ติดยางคางคกไง....ไปกันเถอะ น่ากลัว
ป่ะลูกไป รีบตามแม่มา”
เด็กชายคนนั้นมองไปยังสิ่งที่มารดาได้พูดถึง
....
และรู้สึกตื่นกลัวตามที่ผู้เป็นแม่ได้บอกกล่าว
ใบหน้าที่เต็มไปด้วยตุ่มสิวหนองเต็มหน้าไปหมด
ไม่มีตรงไหนเลยที่ไม่มีตุ่ม... มันเหมือนอะไรก็ไม่รู้ ช่างน่ากลัวเหลือเกิน...
.
.
ปริภัทร ..เจ็บแปล้บ !!!!🌑 หัวใจแทบสลาย
แม้ว่ารอบนี้จะเป็นครั้งที่นับไม่ถ้วนของเขา
...แต่มันก็เจ็บปวดใจทุกครั้งที่ได้ยิน
ปริภัทรเดินไปเรื่อยๆ
จนกระทั้งไปเจอกับเพื่อนๆ ที่โรงเรียน พวกเขาคงมาหาจับจ่ายซื้อของกันที่ตลาดพอดี .
“จะไปไหนเหรอเป็ด
เดินคนเดียวไม่กลัวเหรอ”
เสียงของเพื่อนกลุ่มหนึ่งถามปริภัทร
“อ่อ..ไม่อะ กำลังจะกลับบ้าน
บ้านอยู่ตรงนี้เอง” ปริภัทรอมยิ้ม บ้านของเขาอยู่ใกล้ๆ หากแต่ไม่มีเพื่อนๆ
คนไหนรู้เลยว่าปริภัทรพักอยู่ที่นี่ เพราะหน้าตาของเขานั่นเอง...
.
“แต่หน้าอย่างเป็ด ...ไม่ต้องกลัวหรอก
เพราะมีหน้าตาเป็นอาวุธ สิบล้อยังหักหลบเลยนะ”
พูดจบเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นมา
ด้วยความสนุกสนานชอบใจ
คนล้อ อาจสนุกปาก
เพราะสร้างเสียงหัวเราะให้คนอื่นได้ แต่คนที่ถูกล้อล่ะ
เคยคิดถึงความรู้สึกของคนเหล่านั้นหรือไม่ เรากำลังเอาเรื่องพวกนี้มาสร้างความสนุก
โดยไม่คิดถึงจิตใจผู้อื่นหรือเปล่า??
ความรู้สึกคนมันไม่เท่ากัน
คุณคิดว่าเรื่องนิดเดียว ไม่เป็นไรหรอก
“แหม ล้อเล่นๆนะเป็ด...อย่าโกรธพวกเรานะ”
แต่คนโดนล้ออาจะไม่ได้รู้สึกแบบนั้น....ปริภัทรน้ำตาตกใน
ความเสียใจก่อตัวขึ้นจนทำให้ตัวเขาเองแทบจะเป็นคนที่ไม่มั่นใจในตัวเองไปซะแล้ว
เพราะเกรงว่าตัวเองจะเป็นที่รังเกียจของสังคม
“อื้ม..ไม่เป็นไร เราชินละ
เดี่ยวเราไปก่อนนะ”.
ปริภัทรมองผ่านคลินิกผิวหนัง....
พ้นไปได้ไม่กี่ก้าวก็เดินกลับเข้าไปในที่แห่งนี้
.
เงินฝาก ปริภัทรเก็บหอมรอมริบ
มาตั้งนานได้เวลาใช้มันสักที...รักษาหน้านี่แหละ ไม่อยากทุกข์ใจแล้ว
🏥ธรรมสิริเฟสแคร์
คลีนิคผิวหนัง
“ไม่ต้องอายหมอนะครับ
...ไหนขอหมอตรวจหน้าหน่อยนะ”
ปริภัทร มองไปยังนายแพทย์
ที่หน้าตาดียังกะเทพบุตร... แม้อายุจะมากซะหน่อย แต่เขายังหล่อมากๆ...
แถมยังไม่มีทีท่ารังเกียจใบหน้าของตนเลยแม้แต่น้อย
ก็เขาเป็นหมอ อะเนาะ ...
“สิวเยอะมากเลยนะครับ ..น่าจะเกิดจากฮอร์โมนเพศผิดปกติด้วย
..ดีนะที่หนูไม่แกะไม่บีบ..เพราะถ้างันมันจะเป็นหลุมเป็นแผลได้
แผลอาจติดเชื้อลามหนักเข้าไปอีก แต่ตัดสินใจถูกแล้วครับที่มาหาหมอ
หมอขอถ่ายรูปได้ไหม”
“ถ่ายทำไมครับ”
“ถ่ายเอาไว้ เพราะหมอจะรักษาให้หาย
แล้วเทียบก่อนหลังไง”
“ได้ครับ”
นายแพทย์ธรรมสิริ ถ่ายรูปสองสามรูป
ก่อนจะทายาลงไปที่หน้าของปริภัทร แล้วทำอะไรต่อมิอะไรไปเรื่อยๆ
“ห้ามบีบ แกะ เด็ดขาดนะครับ “
“ไม่บีบครีบหมอ
....ผมแทบไม่ยุ่งกับมันเลย”ปริภัทรตอบ
“ดีแล้วครับ
..อย่าบีบแกะนะครับ..เดี่ยวหมอให้ยาไปทาน ควบคู่กับยาทา นะครับ ......อาจมีผลข้างเคียงบ้าง
....”
.
อะไรไม่รู้ทำให้ปริภัทรรู้สึกมีความหวังขึ้นมา
.... แม้เขาจะผ่านการรักษาหน้ามาสิบกว่าที่แล้ว และก็ไม่ได้ผล
แต่ทำไมครานี่ถึงรู้สึกว่า ต้องหายแน่ๆ
ปริภัทร เดินออกมาจากคลีนิคผิวหนัง
และเดินทางกลับบ้าน ...เมื่อกลับไปถึงบ้าน. พี่ชาย พี่สาว แม่ พ่อ
กำลังทานข้าวกันอยู่
“ปริภัทร..มาทานข้าวด้วยกันสิลูก”.
“ผมทานมาละครับแม่”
เด็กหนุ่มรูปร่างบางผิวขาว
มองไปที่โต๊ะอาหาร มองไปที่หน้าของคนทุกคน
ทุกคนในครอบครัวหน้าตาปกติหมด ใสกิ๊ก
ไม่มีสิวแม้แต่เม็ดเดียว..มีแต่เขาคนเดียวที่เป็นแบบนี้
#😭😔😔😔😔
7 วันต่อมา
"หน้าดีขึ้นเยอะเลยนะเนี้ย
....ผิวก็เหมือนจะขาวขึ้นด้วยนะเนี้ย .จำแทบไม่ได้เลย"
ปริภัทร ยิ้มดีใจ
ที่ได้รับคำชมจากคุณหมอธรรมสิริ แพทย์ผิวหนังที่คลินิกแห่งหนึ่ง
...เด็กหนุ่มยังต้องรักษาหน้าอีกเยอะมาก แม้สิวจะลด แต่ก็ยังมีสิวเยอะอยู่
แต่ก็ถือว่าเป็นนิมิตหมายที่ดี ทำให้มีกำลังใจในการสู้ต่อไป
..
"ผมกลับบ้านละครับ...สวัสดีครับ"
"กลับบ้านดีๆนะ"
"ครับหมอ"
ปริภัทรเดินกลับบ้านด้วยสุขภาพจิตที่ดีขึ้น
...สิ่งที่ไม่เหมือนกับวันที่ผ่านๆมา คือ วันนี้ไม่มีใครมองเขาเป็นตัวประหลาดอีก
เริ่มกลายเป็นคนธรรมดาๆ แล้ว เย้ๆๆๆๆ
.
#ไปหาพี่คนนั้นดีกว่า ....
วันนี้เขาคนนั้นจะมาวิ่งไหมนะ
🏃🏼♂️🏃🏻♀️🏃🏼♂️🏃🏻♀️🌳🌲🏃🏻♀️🏃🏼♂️🏃🏻♀️🏃🏼♂️
.
สวนสาธารณที่นี่คนยังพลุกพล่าน เช่นเคย.
"ป้าครับ เต้าหู้ขิง 2 ครับ "
ปริภัทรยืนรอป้าบัวตักน้ำเต้าหู้
อย่างอารมณ์ดี ...เด็กหนุ่มชะเง้อมองหาใครบางคน..
วันนี้เขาคนนั้นจะมาออกกำลังกายรึเปล่านะ ไม่เจอหลายวันแล้ว
.
"ป้าครับ ... เอาอื้ม
(คิดๆ).....เอาน้ำเต้าหู้ขิง 4 ถุงครับ"
.
เสียงเข้มๆ ของคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ทำให้ปริภัทรต้องรีบหันไปมอง
ทันทีที่เห็น..ก็แทบจะเอาหน้ากากอนามัย 😷ปิดหน้าแทบไม่ทัน
....ชายในฝันของเขามายืนซื้อน้ำเต้าหู้แบบชิดใกล้ตัวซะขนาดนี้จะทำไงดี
.
หัวใจเต้น ตุ๊บๆ 💗💓💗💓ตุ๊บๆ💗💓💗💓ตุบๆๆตุ๊บๆ💗💓💗💓ตุบๆๆตุบๆๆ
"หนุ่มๆ ...เต้าหู้ขิงเหลือแค่ ๒
ถุงเท่านั้นเองจร้า "
ป้าบัวบอกหฤษณ์ ... ชายหนุ่มยิ้มจืดๆ
ด้วยความเสียดาย
"รับแค่ สองถุงก็ได้ครับ" ชายหนุ่มยิ้ม อย่างน้อยก็ได้กิน
"จร้า"
"ป้า..ผมยกเลิกนะ ไม่เอาละ".
พูดจบปริภัทรรีบเดินหนีไปทันที ตั้งใจว่าจะ เสียสละน้ำเต้าหู้ให้เขาคนนั้น...
แต่แกล้งเนียนยกเลิกซะงัน และก็ไม่กล้าอยู่ใกล้เขาแล้ว จะตายแล้ว
คนอะไรก็ไม่รู้หล่อแบบหล่อมากๆ หล่อแบบสุดยอด หล่อแบบยังกะเทพบุตรชั้นฟ้า
"รู้สึกดีจัง...
ที่ได้ทำอะไรเพื่อคนที่เรารัก" ปริภัทรยิ้มในใจ
.
"เธอๆ เดี่ยวก่อน...
เดี่ยวก่อนดิ"
เสียงเรียกที่ดังมาจากข้างหลังทำให้ ปริภัทร
ต้องหันหลังไปมอง (เรียกใครอะ)
...เรียกเราเหรอ ...อ้าวนี้คิดว่าเราเป็นผู้หญิงอีกคนละ .....ปริภัทรพิจารณาดีๆ
ปรากฏว่าคนที่วิ่งตามเขามาคือ ผู้ชายคนนั้น คนที่ปริภัทรหลงรักมานานแสนนาน
คนที่ปริภัทรแอบนำน้ำเต้าหู้ไปแขวนไว้ที่กระจกข้างรถยนต์ของชายคนนั้น
ตอนนี่เขามาหาเราแล้ว
ทำไงดี
..
เด็กหนุ่มหลบเข้าไปในมุมมืดๆ กลัว
กลัวว่าถ้าเขาเห็นหน้าเรา เขาอาจจะรังเกียจเราก็ได้
" อ่ะๆ พี่ให้"
หฤษณ์ ยื่นขนมถุงหนึ่งให้
คนที่อยู่ข้างหน้า ชายหนุ่มแปลกใจที่ทำไมเด็กคนนี้ถึงพยายามที่จะหลบหน้าหลบตา
"รับไปดิ"
"ขอบคุณครับ"
"เป็นผู้ชายเหรอ ...
นึกว่าเป็นผู้หญิง ..แล้วไม่สบายเหรอ ใส่หน้ากากอนามัยปิดหน้า"
ปริภัทร ได้ยืนอยู่ใกล้ๆ
เขาเป็นครั้งที่สอง หลังจากที่เจอกันที่ร้านขายของ อุปกรณ์เดินป่า ยิ่งมองเห็นเขา
ยิ่งทำให้ปริภัทรรู้สึกว่าตัวเองต้อยต่ำไปมากยิ่งขึ้น
เขาหล่อมาก
เขาครบ
เขารูปร่างดี หน้าตาดี การงานดี การเงินดี
สุขภาพจิตดี ดีทุกอย่าง
แล้วเราละ ????
เราผี ...หน้าผี หน้าคางคก
หน้าล้มลงไปบนถนนลูกรัง หน้าเน่า
เขาเทพบุตร เรามันผี
..
.
.
"อ้าว.. ถามไม่ตอบ" หฤษณ์ งง
กับเด็กคนนี้ ....แต่เขาตั้งใจไว้ว่าจะให้ขนมนี้ ก็อยากทำให้สำเร็จ
"รับไปสิ พี่ตั้งใจให้นะเนี้ย"
ปริภัทร รีบรับของในมือเขา
"ขอบใจ"
เด็กหนุ่มพูดห้วนๆ ...
แล้วรีบเดินออกไปให้เร็วที่สุด
สุดท้ายก็วิ่งๆ วิ่งๆๆๆๆๆ
.
.เขาต่างกับเรามาก
แต่เราก็รักเขามาก
..
...
ทำไมนะ ทำไม
ปริภัทรวิ่งมาจนกระทั้งถึงวัดนั้น ...
วัดที่เขาเคยไปกราบพระในโบสถ์ แล้วเจอกับพระสงฆ์รูปนั้น
แสงเทียนในโบสถ์สว่างไสว ...
ต้องมีใครอยู่ในนั้นแน่ๆ
ปริภัทรเดินเข้าไปในโบสถ์นั้นทันที
...... ตอนนี้่จิตใจของปริภัทรล่องลอยมากๆ
ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว มันทุกข์เหลือเกิน
ทุกข์ที่หลงรักใครคนหนึ่งที่สูงค่าเกินไขว่คว้ามาครอบครอง
"ว้าว... หน้าดีขึ้นเยอะมากๆ
เลยนะเนี้ย"
หมอธรรมสิริ.... ยิ้ม...
ดีใจกับผลการรักษาหน้าของเขา....
ซึ่งปกติแล้วการรักษาหน้าจะไม่รวดเร็วไม่เห็นผลแตกต่างชัดเจนได้มากมายถึงขนาดนี้
...แต่สำหรับเคสนี้ .....ปริภัทรคือความมหรรศจรรย์ที่แพทย์ผิวหนังอย่างเขาก็พึ่งพบเจอในช่วงตลอดระยะเวลาสิบกว่าปีที่รักษาผิวหนังมา ...#เป็นไปได้ไง
"สวดมนต์ วันละกี่รอบครับ...ปริภัทร"
แพทย์หนุ่มใหญ่วัยสามสิบสี่ปี ถามขึ้นมา
เขารักษาหน้าของปริภัทรมาเกือบปี ได้ฟัง ได้รู้ ได้เห็นพัฒนาการของเด็กหนุ่มคนนี้
เป็นไปในทางที่ดีขึ้น ไม่ว่าจะเป็นร่างกายและจิตใจ
"เป็ด... ก็สวดทุกวันครับคุณหมอ ...
ความจริงไม่ทุกวันหรอกครับ บางวันก็ติดภารกิจแต่ก็ท่องในใจเอา .... "
"ท่อง ภาวนาคิดในใจ
ก็ถือว่าสวดมนต์อยู่นะ"
"เช่นนั้น... เป็ดขอตอบเป็น
สวดมนต์ทุกวันครับ วันละกี่รอบอันนี้ไม่แน่ใจ แต่ทุกวันแน่นอนครับ" ปริภัทรยิ้ม
ในขณะที่หมอธรรมสิริซึ่งกำลังบำรุงหน้าของเด็กหนุ่มให้ใสยิ่งขึ้นก็หัวเราะออกมา
"ขำอะไรครับคุณหมอ"
..
"ขำเรานะสิ"
..
"แล้วหมอว่า ...
การสวดมนต์ช่วยได้จริงไหม"
"คิดว่า การสวดมนต์
ก็ทำให้จิตใจเราไม่เครียด และผ่อนคลาย
ทำให้ผิวพรรณสดใส...ส่วนเรื่องเจ้ากรรมนายเวรนี้หมอบอกไม่ได้
แต่หมอก็เชื่อเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน 5555" หมอธรรมสิริยิ้ม
แพทย์หนุ่มมองหน้าของปริภัทร
ด้วยความภาคภูมิใจ 🤔
นอกจากใบหน้าจะใส ไร้สิวแล้ว สิ่งหนึ่งที่ต้องยอมรับคือโครงหน้าของเด็กหนุ่มคนนี้
และรูปร่างของเขาด้วย 😊
ปริภัทร เป็นผู้ชายที่มีโครงหน้าสวยมาก
หน้าเรียวเล็ก คิ้ว ตา จมูก ปาก หู เส้นผม
ทุกอย่างมันคือความลงตัวที่เหมาะเจาะอะไรจะขนาดนี้ แล้วยังไม่พอ หุ่นทรงของปริภัทร
ดีมาก ดีจนไม่คิดว่าคนคนนี้จะเป็นผู้ชายมาก่อน🌻
ร่างบางๆ ของปริภัทรเดินออกมาจากคลินิกผิวหนังแห่งหนึ่ง....
เด็กหนุ่มยังสวมหน้ากากอนามัยปิดหน้าอยู่ เพราะยังไม่มั่นใจในตัวเองมากนัก
...เดินไปยังรถเข็นขายน้ำเต้าหู้ ที่เขาซื้อเป็นประจำ
..
"ป้าครับ น้ำเต้าหู้ขิง 2
ถุงครับ"
..
ปริภัทรไม่ได้ซื้อให้ตัวเอง
แต่เขาซื้อไปให้ใครคนหนึ่ง .... ซึ่งเป็นคนที่เขาแอบหลงรัก ....
รักคนคนนี้มานานแสนนาน และยิ่งนานวันก็มีแต่จะมากขึ้น มากขึ้น
"กินให้อร่อยนะ...
จะได้สุขภาพแข็งแรง"
แขวนห้อยไว้เสร็จเรียบร้อย
ก็เดินจากไป ไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้่ำ
ว่าความลับที่เขาว่ากันว่า ไม่มีในโลก .... และมันก็ไม่มีัในโลกนี้จริง ๆ
หฤษณ์
มองไปยังเขาคนนั้นที่เอาน้ำเต้าหู้มาให้ชายหนุ่ม แทบจะทุกครั้งเลยก็ว่าได้
ที่เขามาวิ่งออกกำลังกายที่สวนสาธารณแห่งนี้
คนเดียวกันกับที่ยอมสละน้ำเต้าหู้ให้เขาเมื่อหลายวันก่อน
"ที่แท้ก็เด็กคนนี้นี่เอง ....
ไปแกล้งดีกว่า"
หฤษณ์พูดกับตัวเอง...นึกสนุก
อยากทำความรู้จักกับเด็กคนนี้
ร่างสูงในชุดวิ่งออกกำลังกาย
วิ่งเข้าไปหาเด็กคนนั้น... สะกิดที่หลังเบาๆ
.
ปริภัทร หยุดเดิน
เมื่อรู้สึกว่ามีใครคนหนึ่งมาสะกิดที่หัวไหล่เขาเบาๆ
และเมื่อหันกลับไป ก็แทบจะตกใจ ...😳😳😳เพราะไม่ใช่ใครแต่เป็นเขานั้นเอง💓💓
เห้ย !!! มาได้ไง มาตั้งแต่ตอนไหนเนี้ย
หวังว่าเขาคงไม่เห็นเราตอนนั้นนะ ..... ตุบๆ ตุบๆ💓💓
ปริภัทรหัวใจเต้นแรง สั่น หวั่นไหว ...
เมื่อยืนอยู่ตรงหน้าเขาในระยะประชิด 💓💓💓💓💓
"น้องครับ...น้องใช่คนวันนั้นหรือเปล่า"
❓
หฤษณ์ ทำสีหน้าปกติ เขามองไปยังเด็กคนนี้
ผู้หญิงอะไรตัดผมสั้นซะเหมือนผู้ชายเลย แถมยังบอกว่าตัวเองเป็นผู้ชายอีก. ‼️
"อ้าว ตอบสิครับฺ
พี่ถามอยู่เนี้ย" ⁉️
"ใช่ครับ..แล้วทำไม".
ปริภัทรตอบห้วนๆ
มองหน้าหล่อๆของเขาที่กำลังมองสบตาตัวเองเช่นกัน...แววตาคมกริบเร้าร้อนคู่นั้นเหมือนมีพลังดึงดูดพิเศษแฝงอยู่
แค่ได้สบตาก็แทบละลายสลายไป ณ ตรงนี้เลย
หฤษณ์ สบตาหวานๆ คู่นั้น
แววตาของเด็กคนนี้สวยมาก ตาหยาดเยิ้มฉ่ำวาว ขนตาหนาๆ เป็นแพโค้งงอนขึ้นสวยงาม
"เปล่าครับ ..แวะมาทัก"
หฤษณ์ รู้สึกแปลกใจ
ทำไมเด็กคนนี้ถึงหลบหน้าหลบตาเขา ก้มหน้าก้มตาตลอดเวลา ?
ทำไม
"อ่อๆ ครับ เดี่ยวผมไปก่อนนะ"
ปริภัทรรีบเดินหนี
แต่หฤษณ์เองรีบวิ่งตามไปติดๆ ขายาวๆ วิ่งดักหน้า.
"จะหนีไปไหนครับ...ว่าแต่ชื่ออะไรเนี้ย"
ปริภัทรหลบหน้า..เขาไม่มั่นใจ..กลัวเขารังเกียจตัวเอง
... เด็กหนุ่มยังฝังใจเรื่องภาพลักษณ์ภายนอกอยู่.
"เอ๋า....แล้วชื่ออะไรเนี้ย
ถามหลายรอบละ"
"เป็ด".
"ชื่อเป็ด ..มาร์เป็ดเหรอ".
"ชื่อเป็ดเฉยๆ..ครับ"
"อ่อ...ว่าแต่ไปวิ่งด้วยกันป่าว..ป่ะๆ"
😎
"ไม่เอา...". 😒
"แล้วจะก้มหน้าก้มตาทำไมเนี้ย.."
หฤษณ์ถาม ชายหนุ่มจับไปที่คาง แล้วเงยขึ้น เอียงหน้าดูซ้ายขวา
"หน้าก็ปกติดีนิ
แล้วใส่หน้าปากปิดหน้าทำไมเนี้ย" ว่าแล้วก็แกะสายคล้องหูทั้งสองข้างดึงหน้ากากอนามัยออก...
"ก็หน้าตาน่ารักดีนิ..สวยเลยนะเนี้ยถ้าไม่เป็นทอม"🤗
ปริภัทร หัวใจเต้นแทบจะละลายแล้ว
เดี่ยวก็จับนู้นจับนี้ เดี่ยวก็ดูหน้าเรา เดี่ยวก็ลูบหัวขยี้ศรีษะให้ผมยุ่งเหยิง
มือของเขาที่จับมาที่ปลายคาง
ใบหน้าคมคายหล่อเหลาเอียงหน้าโน้มเข้ามา..ห่างกันไม่ถึงคืบ ทำเอาปริภัทรขนลุกซู่ไปทั้งตัว
"ถ้าเป็นผู้หญิง..จะสวยแบบสุดๆเลยนะเนี้ย"🤗
ปริภัทร ปัดมือเขาออก. ..
"ผมเป็นผู้ชายครับ..คือไม่ได้..คือผมไม่ใช่ผู้หญิง...คุณไม่ต้องมาจับคางผมก็ได้"
หฤษณ์ ยืนนิ่ง สงสัย
"พูดจริงหรือพูดเล่น.." 😳😢เขาทำสีหน้าตกใจ
"ไม่สนิท
ไม่รู้จักกัน...จะพูดเล่นทำไม" ปริภัทรพูดห้วนๆ
..แล้วรีบเดินออกไปให้เร็วที่สุด..สุดท้ายก็วิ่งๆๆ
เมื่อแน่ใจว่าเขาไม่ได้ตามมา ..ปริภัทรจึงหยุดเดิน
แล้วนั่งลง.
"หู้ยยยย เกือบไปแล้ว
ทำไมใจเต้นแรงจัง"
ถึงจะชอบเขามากแค่ไหน
แต่ก็พอรู้ว่าเขาเป็นชายแท้ ไม่มารักมาหลงเพศเดียวกันแบบเขาหรอก
หฤษณ์ยัง งง ตกใจไม่หาย 😳😳😳😳😳เด็กคนนั้นเป็นผู้ชายจริงเหรอ
ทำไมหน้าถึงเหมือนผู้หญิงจัง ..เขาแน่ใจว่าหน้าใสใสๆนั้นไม่ได้แต่งหน้าเลย
ทำไมถึงได้น่ารักขนาดนั้น ที่สำคัญยังเป็นคนที่แอบเอาน้ำเต้าหู้ ของกินอื่นๆ
มาให้เขาทุกครั้งที่มาวิ่งออกกำลังกาย ... เขาคงอายแน่ๆ เพราะใบหน้าแดงก่ำ
สุดท้ายก็วิ่งหนีไป ....
ชื่อเป็ดเหรอ หฤษณ์ ยิ้ม
เจอกันคราวหลัง โดนแน่ๆ.
ยิ่งเป็นผู้ชาย ด้วยยิ่งดี จะแกล้งให้เข็ด
ร่างสูงแข็งแรงในชุดเสื้อยืดคอกลมสีดำ
ช่วงล่างสวมกางเกงยีนส์สีซีด.ปักโลโก้สินค้าแบรนด์เนมยี้ห้อหนึ่งที่เจ้าของซื้อมาได้สี่ห้าปีมาแล้ว
นานๆทีถึงหยิบออกมาใช้งาน สวมรองเท้าสีน่้ำตาล ดูแล้วชุดออกจะธรรมดาๆ ด้วยซ้ำ
แต่เมื่ออยู่ในตัวของ "หฤษณ์" กลับดูเด่นสะดุดตา เท่ สมาร์ท
ใครที่พบเห็นต้องหันกลับไปมองว่าชายคนนี้คือดาราพระเอกละคร ดารา
นายแบบที่ไหนหรือเปล่า .
"อยู่ไหนนะ ..."
หฤษณ์ มองไปรอบๆบริเวณสวนสาธารณะ
ในเวลาเย็นๆ
ผู้คนมากมายที่รักสุขภาพต่างออกมาวิ่งออกกำลังกายกันมากมายพอสมควร วันนี้เขาไม่ได้มาวิ่งออกกำลังกาย
แต่มาหาเด็กคนนั้นโดยเฉพาะ
ร่างของใครคนหนึ่งที่ยืนอยู่ใต้ต้นไม้
...น่าจะเป็นปริภัทรหรือเปล่านะ ....
“””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น