ลงมาหาแม่หน่อยซิลูก
"อะไรหนอ...." ภูมิรำพึงรำพันในใจ ก่อนจะรีบวิ่งลงไปยังใต้ถุนบ้าน ในสมองพร่ำคิดว่า มันต้องมีอะไรซักอย่างแน่นอน ไม่งั้นแม่คงไม่เรียกภูมิให้ไปหา ด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ชัดและเจนมาก
............................................................................................................................................................................งง
จันราตรี มารดาของภูมิหยิบผ้าถุงที่ตากพาดไว้กับราวไม้ไผ่ อย่างกุลีกุจอ
"มีไรครับแม่"
หญิงวัยกลางคน ยืนนิ่งมองไปที่ดวงหน้าไร้เดียงสาของบุตรชาย ก่อนจะพูดคำคำหนึ่งให้ลูกชายฟัง
สิ่งที่ได้รับฟังจากผู้เป็นแม่ ทำให้เด็กหนุ่มยืนนิ่ง
อึ้ง พูดอะไรไม่ออก ไม่คิดมาก่อนว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นกับตัวเขา
ความรู้สึกอย่างหนึ่ง พรั่งพรู่เข้ามาสู่จิตใจอย่างรวดเร็ว
ใช่เหรอ มันจริงเหรอ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเราละ แต่ยังไงเขาก็เป็น........
อ่านต่อ
http://my.dek-d.com/pallnarak/blog/?blog_id=10125446
ตัวตนของผมครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น